هرچند بسیاری از رسانه‌ها و فعالان سیاسی، این وعده روحانی را تعبیر به مذاکره مجدد با آمریکا و دیدار با ترامپ کردند اما بعید است روحانی تن به چنین دیداری بدهد، چراکه او چندی پیش، به صراحت مذاکره با آمریکا را «دیوانگی» خوانده بود.
خوشبختانه خود روحانی نیز یک روز پس از اعلام آمادگی برای ملاقات با دیگران، امکان دیدار با ترامپ را رد کرد. او گفت: «اگر کسی بخواهد با حسن روحانی عکس بگیرد این کار امکان‌پذیر نیست مگرآنکه روزی از تمام تحریم‌های ظالمانه دست بردارد و به حقوق ملت ایران احترام بگذارد.»
پس روحانی قرار است با چه کسی دیدار کند؟
برای این که بدانیم روحانی منطقا باید با چه کسانی دیدار کند، لازم است سخن او را بازخوانی کنیم. روحانی گفته: «اگر بدانم که به یک جلسه ای بروم و با کسی ملاقات کنم که کشور من آباد و مشکلات مردم حل می شود دریغ نخواهم کرد»
پس روحانی به دیدار کسانی خواهد رفت که قرار است کشور را آباد و مشکلات مردم را حل کنند. به نظر می‌رسد که این گروه‌ها باید در روزهای آینده منتظر دیدار با روحانی باشند:
کارگران: سال‌های دولت روحانی، روزهای خوشی برای تولیدکنندگان و صنعتگران ایرانی نداشته. بسیاری از کارخانه‌ها تعطیل و کارگران زیادی خانه‌نشین شدند. رکود کمر کارخانه‌ها را شکسته و تورم کمر کارگران را. آن هم در حالی که کلید رونق اقتصادی و حذف مشکلات کشور در دستان همین قشر بود. دولت روحانی 6 سال تمام به امید واهی کمک‌های خارجی، چشم بر این قشر بسته بود. با حرف‌های روحانی، احتمالا باید امیدوار بود که بار دیگر کار کشور به کاردان‌های کشور سپرده شود.
کشاورزان: احتمالا کشاورزان و دامداران از دیگر گروه‌هایی هستند که روحانی می‌خواهد به‌زودی با آنها دیدار کند. آنها بار تامین غذای کشور را بر دوش می‌کشند اما در چند سال گذشته درگیر ابتدائیاتی همچون توقف نهاده‌های دامی و ماشین‌آلات کشاورزی در گمرک‌ها شده بودند، محصولات‌شان به قیمت ارزان خریده می‌شد و همزمان با قیمت ارزان‌تر، محصولات مشابهی وارد کشور می‌شد که کمر تولیدات کشاورزی را شکسته بود. حالا آنها باید امیدوار باشند که دولت قرار است برای آبادانی کشور با آنها دیدار کند.
دانشجویان و طلاب: این قشر معروف به آینده‌سازان مملکت هستند. البته آنها تقریبا هرسال یک بار سهمیه دیدار با روحانی را داشته‌اند. اما در تمام این 6 سال از جلسات یکطرفه و محدود شده با رئیس‌جمهور گلایه می‌کردند. شاید سال تحصیلی جدید، باب گفت‌وگو با دانشجویان هم باز شود و چه‌بسا وزرا هم پایشان به دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه باز شود و شنوای طرح‌های جوانان تحصیل‌کرده این کشور شوند. اصلا شاید به برکت همین گفت‌وگوها، دولت پیر دگرباره جوان شود یا حداقل به جوان‌ها اعتماد کند و برای پیدا کردن راه‌حل‌ها مسیرش را به سمت دانشگاه‌های خودمان کج کند.
اندیشمندان: البته دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه هر سال فارغ‌التحصیلان بسیاری دارند که هم به سلاح علم مجهزند و هم تجربه. اما انگار قفلی بر بخت‌شان خورده که جایگاهی در تصمیم‌گیری‌ها و تصمیم‌سازی‌های دولت ندارند. حالا که دولت تصمیم گرفته مسیر اشتباه 6ساله‌اش را اصلاح کند، احتمالا این افراد باید از اولین کسانی باشند که به دیدار روحانی خواهند رفت. آن وقت است که با شکستن حلقه بسته مشاوران دولت می‌توان انتظار داشت که نسخه‌های بومی با نگاه به ظرفیت‌های داخل کشور، جایگزین نسخه‌های تجویزی نهادهای غربی بشود.
هنرمندان: هنرمندان و اصحاب رسانه برای خودشان نقش ویژه‌ای در روی کار آمدن آقای روحانی قائل بودند. اما در این 6 سال، بسیاری از تولیدات رسانه‌ای و هنری زیر لوای شعار آزادی به ابتذال افتاد. شاید دولت روحانی این روزها تصمیم بگیرد با دلسوزان این حوزه نیز گفت‌وگویی داشته باشید، بلکه چراغ سوسوزنان هنر نیز به روزهای درخشش خود برگردد.
زنان: شاید از مظلوم‌ترین افراد در سال‌های اخیر باشند که همیشه به نام‌شان فریاد زده شده اما هیچ‌کس سراغ دغدغه‌های اصلی‌شان نرفته است. بازی‌های سیاسی، خواسته‌های آنان را به حضور در ورزشگاه و خوانندگی و... تقلیل داده است. حالا اگر دولت تصمیم بگیرد به جای بازی سیاسی با نیمی از جمعیت ایران، ظرفیت‌ها و توانمندی‌های آنها را جدی بگیرد، می‌شود امیدوار بود که نه‌فقط ایران امروز آباد شود، بلکه نسل‌های بعدی کشور نیز بیمه شوند.
مردم: دولت پس از 6 سال و تجربه تکیه بر توان خارجی، حتما باید تا امروز فهمیده باشد که کلید حل مشکلات مردم و آبادانی ایران، در دست خود مردم ایران است. پس شاید روحانی تصمیم گرفته در این 2 سال باقیمانده از عمر دولتش، دستش را به سمت مردم کشورش دراز کند. کلیدهای در دست مردم، خیلی بهتر از کلید گمشده روحانی قفل‌ها را باز می‌کند.
نظرات شما